Tweet
Yuddha Kaanda Sargas 47 Continues
6.47.14 இ
6.47.14 ஈ
6.47.15 அ
6.47.15 ஆ
தத: புஷ்பகமாரோப்ய
ஸீதாம் த்ரிஜடயா ஸஹ ।
ஜக்முர்தர்ஸயிதும் தஸ்யை
ராக்ஷஸ்யோ ராமலக்ஷ்மணௌ ॥
tataḥ puṣpakamārōpya
sītāṃ trijaṭayā saha ।
jagmurdarṡayituṃ tasyai
rākṣasyō rāmalakṣmaṇau ॥
The Rākshasis, along with Trijaṭa,
put Seetā in that Pushpaka
and took her to show Rāma and Lakshmaṇa.
6.47.15 இ
6.47.15 ஈ
6.47.16 அ
6.47.16 ஆ
6.47.16 இ
6.47.16 ஈ
ராவணோऽகாரயல்லங்காம்
பதாகாத்வஜமாலிநீம் ।
ப்ராகோஷயத ஹ்ருஷ்டஸ்ச
லங்காயாம் ராக்ஷஸேஸ்வர: ।
ராகவோ லக்ஷ்மணஸ்சைவ
ஹதாவிந்த்ரஜிதா ரணே ॥
rāvaṇō'kārayallaṅkām
patākādhvajamālinīm ।
prāghōṣayata hṛṣṭaṡca
laṅkāyāṃ rākṣasēṡvaraḥ ।
rāghavō lakṣmaṇaṡcaiva
hatāvindrajitā raṇē ॥
Meanwhile, Rāvaṇa had Laṅkā
decorated with flags and buntings.
And he, the King of the Rākshasas,
had it joyfully proclaimed in Laṅkā
that Rāghava and Lakshmaṇa
had been slain in battle by Indrajit.
6.47.17 அ
6.47.17 ஆ
6.47.17 இ
6.47.17 ஈ
விமாநேநாபி ஸீதா து
கத்வா த்ரிஜடயா ஸஹ ।
ததர்ஸ வாநராணாம் து
ஸர்வம் ஸைந்யம் நிபாதிதம் ॥
vimānēnāpi sītā tu
gatvā trijaṭayā saha ।
dadarṡa vānarāṇāṃ tu
sarvaṃ sainyaṃ nipātitam ॥
Seetā, taken by the aerial car
to the battle-field with Trijaṭa,
saw the entire Vānara army struck down.
6.47.18 அ
6.47.18 ஆ
6.47.18 இ
6.47.18 ஈ
ப்ரஹ்ருஷ்டமநஸஸ்சாபி
ததர்ஸ பிஸிதாஸநாந் ।
வாநராம்ஸ்சாபி து:கார்தாந்
ராமலக்ஷ்மணபார்ஸ்வத: ॥
prahṛṣṭamanasaṡcāpi
dadarṡa piṡitāṡanān ।
vānarāṃṡcāpi duḥkhārtān
rāmalakṣmaṇapārṡvataḥ ॥
She saw the flesh-eaters
full of joy in their hearts
and Vānaras distressed by grief
standing beside Rāma and Lakshmaṇa.
6.47.19 அ
6.47.19 ஆ
6.47.19 இ
6.47.19 ஈ
6.47.20 அ
6.47.20 ஆ
6.47.20 இ
6.47.20 ஈ
தத: ஸீதா ததர்ஸோபௌ
ஸயாநௌ ஸரதல்பயோ: ।
லக்ஷ்மணம் சாபி ராமம் ச
விஸஞ்ஜ்ஞௌ ஸரபீடிதௌ ।
வித்வஸ்தகவசௌ வீரௌ
விப்ரவித்தஸராஸநௌ ।
ஸாயகைஸ்சிந்நஸர்வாங்கௌ
ஸரஸ்தம்பமயௌ க்ஷிதௌ ॥
tataḥ sītā dadarṡōbhau
ṡayānau ṡaratalpayōḥ ।
lakṣmaṇaṃ cāpi rāmaṃ ca
visañjñau ṡarapīḍitau ।
vidhvastakavacau vīrau
vipraviddhaṡarāsanau ।
sāyakaiṡchinnasarvāṅgau
ṡarastambamayau kṣitau ॥
And she looked at Rāma and Lakshmaṇa,
both lying on the ground on
their bed of arrows unconscious,
tormented by darts, their armors cloven,
their bows fallen from their hands,
every limb rent by arrows, and
their bodies bristling with shafts.
6.47.21 அ
6.47.21 ஆ
6.47.21 இ
6.47.21 ஈ
6.47.22 அ
6.47.22 ஆ
6.47.22 இ
6.47.22 ஈ
தௌ த்ருஷ்ட்வா ப்ராதரௌ தத்ர
வீரௌ ஸா புருஷர்ஷபௌ ।
ஸயாநௌ புண்டரீகாக்ஷௌ
குமாராவிவ பாவகீ ।
ஸரதல்பகதௌ வீரௌ
ததாபூதௌ நரர்ஷபௌ ।
து:கார்தா கருணமம் ஸீதா
ஸுப்ருஸம் விலலாப ஹ ॥
tau dṛṣṭvā bhrātarau tatra
vīrau sā puruṣarṣabhau ।
ṡayānau puṇḍarīkākṣau
kumārāviva pāvakī ।
ṡaratalpagatau vīrau
tathābhūtau nararṣabhau ।
duḥkhārtā karuṇamaṃ sītā
subhṛṡaṃ vilalāpa ha ॥
On seeing those valiant brothers of lotus eyes,
bulls among men, who resembled
the sons (Skandha and Viṡākha) of Agni,
lying on the bed of arrows,
Seetā was distraught with grief
and lamented loud and long.
6.47.23 அ
6.47.23 ஆ
6.47.23 இ
6.47.23 ஈ
பர்தாரமநவத்யாங்கீ
லக்ஷ்மணம் சாஸிதேக்ஷணா ।
ப்ரேக்ஷ்ய பாம்ஸுஷு வேஷ்டந்தௌ
ருரோத ஜநகாத்மஜா ॥
bhartāramanavadyāṅgī
lakṣmaṇaṃ cāsitēkṣaṇā ।
prēkṣya pāṃsuṣu vēṣṭantau
rurōda janakātmajā ॥
Seeing her husband and Lakshmaṇa writhe in the dust,
Janaka’s daughter of flawless limbs and dark eyes wept aloud.
6.47.24 அ
6.47.24 ஆ
6.47.24 இ
6.47.24 ஈ
ஸா பாஷ்பஸோகாபிஹதா ஸமீக்ஷ்ய
தௌ ப்ராதரௌ தேவஸமப்ரபாவௌ ।
விதர்கயந்தீ நிதநம் தயோ: ஸா
து:காந்விதா வாக்யமிதம் ஜகாத ॥
sā bāṣpaṡōkābhihatā samīkṣya
tau bhrātarau dēvasamaprabhāvau ।
vitarkayantī nidhanaṃ tayōḥ sā
duḥkhānvitā vākyamidaṃ jagāda ॥
Her eyes bedimmed by tears of grief,
and looking closely at those brothers,
who were the peers of the Dēvas in prowess,
she said these words, overwhelmed with grief
and thinking that they were dead:
இத்யார்ஷே வால்மீகீயே
ஸ்ரீமத்ராமாயணே ஆதிகாவ்யே
யுத்தகாண்டே ஸப்தசத்வாரிம்ஸ: ஸர்க:॥
ityārṣē vālmīkīyē
ṡrīmadrāmāyaṇē ādikāvyē
yuddhakāṇḍē saptacatvāriṃṡaḥ sargaḥ॥
Thus concludes the forty seventh Sarga
in Yuddha Kāṇḍa of the glorious Rāmāyaṇa,
the first ever poem of humankind,
composed by Maharshi Vālmeeki.
6.47.14 இ
6.47.14 ஈ
6.47.15 அ
6.47.15 ஆ
தத: புஷ்பகமாரோப்ய
ஸீதாம் த்ரிஜடயா ஸஹ ।
ஜக்முர்தர்ஸயிதும் தஸ்யை
ராக்ஷஸ்யோ ராமலக்ஷ்மணௌ ॥
tataḥ puṣpakamārōpya
sītāṃ trijaṭayā saha ।
jagmurdarṡayituṃ tasyai
rākṣasyō rāmalakṣmaṇau ॥
The Rākshasis, along with Trijaṭa,
put Seetā in that Pushpaka
and took her to show Rāma and Lakshmaṇa.
6.47.15 இ
6.47.15 ஈ
6.47.16 அ
6.47.16 ஆ
6.47.16 இ
6.47.16 ஈ
ராவணோऽகாரயல்லங்காம்
பதாகாத்வஜமாலிநீம் ।
ப்ராகோஷயத ஹ்ருஷ்டஸ்ச
லங்காயாம் ராக்ஷஸேஸ்வர: ।
ராகவோ லக்ஷ்மணஸ்சைவ
ஹதாவிந்த்ரஜிதா ரணே ॥
rāvaṇō'kārayallaṅkām
patākādhvajamālinīm ।
prāghōṣayata hṛṣṭaṡca
laṅkāyāṃ rākṣasēṡvaraḥ ।
rāghavō lakṣmaṇaṡcaiva
hatāvindrajitā raṇē ॥
Meanwhile, Rāvaṇa had Laṅkā
decorated with flags and buntings.
And he, the King of the Rākshasas,
had it joyfully proclaimed in Laṅkā
that Rāghava and Lakshmaṇa
had been slain in battle by Indrajit.
6.47.17 அ
6.47.17 ஆ
6.47.17 இ
6.47.17 ஈ
விமாநேநாபி ஸீதா து
கத்வா த்ரிஜடயா ஸஹ ।
ததர்ஸ வாநராணாம் து
ஸர்வம் ஸைந்யம் நிபாதிதம் ॥
vimānēnāpi sītā tu
gatvā trijaṭayā saha ।
dadarṡa vānarāṇāṃ tu
sarvaṃ sainyaṃ nipātitam ॥
Seetā, taken by the aerial car
to the battle-field with Trijaṭa,
saw the entire Vānara army struck down.
6.47.18 அ
6.47.18 ஆ
6.47.18 இ
6.47.18 ஈ
ப்ரஹ்ருஷ்டமநஸஸ்சாபி
ததர்ஸ பிஸிதாஸநாந் ।
வாநராம்ஸ்சாபி து:கார்தாந்
ராமலக்ஷ்மணபார்ஸ்வத: ॥
prahṛṣṭamanasaṡcāpi
dadarṡa piṡitāṡanān ।
vānarāṃṡcāpi duḥkhārtān
rāmalakṣmaṇapārṡvataḥ ॥
She saw the flesh-eaters
full of joy in their hearts
and Vānaras distressed by grief
standing beside Rāma and Lakshmaṇa.
6.47.19 அ
6.47.19 ஆ
6.47.19 இ
6.47.19 ஈ
6.47.20 அ
6.47.20 ஆ
6.47.20 இ
6.47.20 ஈ
தத: ஸீதா ததர்ஸோபௌ
ஸயாநௌ ஸரதல்பயோ: ।
லக்ஷ்மணம் சாபி ராமம் ச
விஸஞ்ஜ்ஞௌ ஸரபீடிதௌ ।
வித்வஸ்தகவசௌ வீரௌ
விப்ரவித்தஸராஸநௌ ।
ஸாயகைஸ்சிந்நஸர்வாங்கௌ
ஸரஸ்தம்பமயௌ க்ஷிதௌ ॥
tataḥ sītā dadarṡōbhau
ṡayānau ṡaratalpayōḥ ।
lakṣmaṇaṃ cāpi rāmaṃ ca
visañjñau ṡarapīḍitau ।
vidhvastakavacau vīrau
vipraviddhaṡarāsanau ।
sāyakaiṡchinnasarvāṅgau
ṡarastambamayau kṣitau ॥
And she looked at Rāma and Lakshmaṇa,
both lying on the ground on
their bed of arrows unconscious,
tormented by darts, their armors cloven,
their bows fallen from their hands,
every limb rent by arrows, and
their bodies bristling with shafts.
6.47.21 அ
6.47.21 ஆ
6.47.21 இ
6.47.21 ஈ
6.47.22 அ
6.47.22 ஆ
6.47.22 இ
6.47.22 ஈ
தௌ த்ருஷ்ட்வா ப்ராதரௌ தத்ர
வீரௌ ஸா புருஷர்ஷபௌ ।
ஸயாநௌ புண்டரீகாக்ஷௌ
குமாராவிவ பாவகீ ।
ஸரதல்பகதௌ வீரௌ
ததாபூதௌ நரர்ஷபௌ ।
து:கார்தா கருணமம் ஸீதா
ஸுப்ருஸம் விலலாப ஹ ॥
tau dṛṣṭvā bhrātarau tatra
vīrau sā puruṣarṣabhau ।
ṡayānau puṇḍarīkākṣau
kumārāviva pāvakī ।
ṡaratalpagatau vīrau
tathābhūtau nararṣabhau ।
duḥkhārtā karuṇamaṃ sītā
subhṛṡaṃ vilalāpa ha ॥
On seeing those valiant brothers of lotus eyes,
bulls among men, who resembled
the sons (Skandha and Viṡākha) of Agni,
lying on the bed of arrows,
Seetā was distraught with grief
and lamented loud and long.
6.47.23 அ
6.47.23 ஆ
6.47.23 இ
6.47.23 ஈ
பர்தாரமநவத்யாங்கீ
லக்ஷ்மணம் சாஸிதேக்ஷணா ।
ப்ரேக்ஷ்ய பாம்ஸுஷு வேஷ்டந்தௌ
ருரோத ஜநகாத்மஜா ॥
bhartāramanavadyāṅgī
lakṣmaṇaṃ cāsitēkṣaṇā ।
prēkṣya pāṃsuṣu vēṣṭantau
rurōda janakātmajā ॥
Seeing her husband and Lakshmaṇa writhe in the dust,
Janaka’s daughter of flawless limbs and dark eyes wept aloud.
6.47.24 அ
6.47.24 ஆ
6.47.24 இ
6.47.24 ஈ
ஸா பாஷ்பஸோகாபிஹதா ஸமீக்ஷ்ய
தௌ ப்ராதரௌ தேவஸமப்ரபாவௌ ।
விதர்கயந்தீ நிதநம் தயோ: ஸா
து:காந்விதா வாக்யமிதம் ஜகாத ॥
sā bāṣpaṡōkābhihatā samīkṣya
tau bhrātarau dēvasamaprabhāvau ।
vitarkayantī nidhanaṃ tayōḥ sā
duḥkhānvitā vākyamidaṃ jagāda ॥
Her eyes bedimmed by tears of grief,
and looking closely at those brothers,
who were the peers of the Dēvas in prowess,
she said these words, overwhelmed with grief
and thinking that they were dead:
இத்யார்ஷே வால்மீகீயே
ஸ்ரீமத்ராமாயணே ஆதிகாவ்யே
யுத்தகாண்டே ஸப்தசத்வாரிம்ஸ: ஸர்க:॥
ityārṣē vālmīkīyē
ṡrīmadrāmāyaṇē ādikāvyē
yuddhakāṇḍē saptacatvāriṃṡaḥ sargaḥ॥
Thus concludes the forty seventh Sarga
in Yuddha Kāṇḍa of the glorious Rāmāyaṇa,
the first ever poem of humankind,
composed by Maharshi Vālmeeki.